Love in an Elevator

Neden kendimizi değersiz hissettirenlere bu kadar değer veriyoruz? Kendimizden parçalar vaad ediyoruz onlara? Birine verebileceğimiz en değerli şey kendimizken üstelik.

Her şeyi neden o insanlarla konuşmak istiyoruz. Korkuyoruz onlara ses titreşimlerimizden kendi beynimizden bölümler aktarırken. Dokunurken çekiniyoruz. Sanki kırılgan olan biz değil de onlarmış gibi. Kendi çaresizliğimizi, narinliğimizi bile onlarınmış gibi nasıl da başkalaştırıyoruz öyle. Sonra? İşte sonra kendimize yabancılaşıyoruz.

Ne ki onları özel kılan? Özel olan hissedilen duygu mu hissettiren insan mı? Kendimizi yeterince yüceltme korkumuzun sonucu başkalarını gözümüzde devleştirmemizin altında yatan şey ne ki? Kendi yetersizliklerimizi başkalarında kapamaya çalışmaya ve sonra verdiğimiz değerin yarattığı kaybetme korkusundan dolayı kendimizden vazgeçmeye neden bu kadar meyilliyiz ki? Bu denli güçsüz olmalı mı insan?

Neye duyulan açlık bu? Bir insana kalbimizden önemli bir parçayı ayırdıktan sonra o yer için gereken özellikleri ona kendimiz eklememizin mantığı nerede ki? O kadar mı yalnızız? O kadar mı aciziz? O kadar mı yetersiziz kendimize karşı?

Yada Yada Yada

İyi değilim. İyi olmaktan kasıt ne ona bile emin değilim ben. Ama emin olduğum şey, iyi hissetmediğim.

Güzel bir ailem var, güzel insanlarla arkadaşım, güzel bir adama aşığım. Güzel bir kariyer hayalim var. Güzel bir işte çalışıyorum.

Burdaki ''güzel'' çok güzel bir kılıf işte. Cümle devamlarındaki 'Ama' ları attığımdan her şey ne kadar da yolunda gözüküyor. Ey hayatımın bölmelerindeki güzel sıfatları ey! Ben yeterince güzel değilim belki de. Çünkü bu güzellikler içinde iyi olamıyorum ben.

Hayatımı tek bir kelimeyle tanımlamayı seçsem ''belirsiz'' sözcüğünü seçerdim. İstediğim bölüme ulaşıp ulaşamayacağım: belirsiz. Güzel arkadaşlarımın beni ne kadar anlayabildikleri: belirsiz. Güzel kariyerime ulaşıp ulaşamayacağım: belirsiz. Aşık olduğum güzel adamla aramızda bir şey olabileceği ihtimali: belirsiz. Çalıştığım güzel işin nereye kadar süreceği: belirsiz, güzel ailemin güzel bir parçası olup olmadığım: belirsiz.

Ben tecrübelerimden tek bir şey öğrendim. Her şeyden şüphe etmem gerektiğini. Hayatımdaki her şeye şüpheyle yaklaşıyorum, hemen hemen her şeyi sorguluyorum. Sonuç olarak da mutsuz oluyorum. 4 yıldır okuyor gibi yaptığım bölümü sorguladım, şüphe duydum, bana göre olmadığını gördüm. Bunu insanlara açıklayamıyorum. Umrumda bile değil anlayıp anlamamaları aslında. Kendime açıklayabildiğim sürece kimseye anlatmak gibi bir derdim yok. Kendimi de açıklamak konusunda çok başarılı olduğum söylenemez ne de olsa.

Beni en iyi anladığını düşündüğüm bir insan vardı. Bir erkek. En çok ona yakın hissetmiştim kendimi.  Artık eski yakınlığımızdan da eser yok zaten. Anlaşılan ben bir an yalnızlığımdan uzaklaşırken onunla tanışmak beni daha da yalnızlaştırmış. Şüphe eden ve tek başınalığı her koşula tercih eden benim fikrimi değiştirmeye yaklaştırmış ki beni iyice yalnızlaşmışım. Kendimle kalmak bile bana onu hatırlatıyor. Ben de kendimden uzaklaşmak istiyorum ama mümkün değil. Durumumuz, belirsiz ve hep öyle kalacak.

Çok sevdiğim arkadaşlarım, dostlarım var. İçimi döküyorum bazılarına, hikayelerimi anlatıyorum, umrunda olmayı diliyorum kendi içimden, belki oluyorumdur da. Açıkçası hikayelerimin sıkıcı bulunmasından hoşlanmıyorum, ama buluyorlardır. Bir süre sonra ordaki hikaye benim olmaktan çıkıyor, okudukları bir romanmış muamelesi görüyor bir süre, daha sonra ayna onlara dönüyor ve onların acıları, tecrübeleri akıyor dudaklarından bana doğru. Başkasından tavsiye istemenin sevdiğim yanı budur. İnsan bir şeyler önerirken kendi hayatından parçalar aktarır karşısına. Ben bunu görmeyi ve gözlemlemeyi severim. Karşımdakini gerçek hissetmemi sağlıyor bu. Tavsiye veren insan yapay değildir o an, olamaz.

Yalnızlık hissim asla geçmeyecek, hayat boyu. Bu kadar yılı bunu kabullenmeye harcamıştım. Ve diye geçiriyorum içimden, aşık oldum. Hoşlanıyorken bile istememiştim onu. Aşık olmaktan iyice haz etmiyorum. Onu sevebileceğim her şekilde seviyorum. Herkesten çok. Ama istemiyorum bunu. Hiç hem de.

Onun için yerimi hiç bilmiyorum, kimsenin hayatındaki yerimi bilmediğim gibi. Sormak, bilmek istemek küstahça geliyor. Herkes biraz küstah bu gibi durumlarda. Küstahça öğrenmeye, anlamaya çalıştığım oluyor benim de. Gösteren biri değildir, benim gibi. Ama hiç göstermemek de garip değil mi? Kendimi kandırmaktan hoşlanmam, bunu istemiyorum. Ama aksine inanmak, hiç değerim yok heralde demek de zıt yönlü bir kandırışa girmez mi? Girer elbet. O beni nereye koyarsa koysun, onu çok seviyorum. Bundandır ki en çok ona kızarım, ona ağlarım, onu kıskanırım, onu düşünür, ona gülerim ama bilmez o. Bilmeyecek, bu yükle onu boğmaya hakkım yok benim.

Çalışmam gerek artık, hedefe ulaşmak için. Hayatımda hiç yapmadığım için zor geliyor bana. Hiç çaba harcamamış bir insanın buna karar verip yapması nasıl zor bilemez kimse. Çok zor, özellikle kendi yarattığımız zaman kavramının içinde hapsolup akıp geçtiğine kendimizi inandırdığımızda. Uzun zamandır yazmıyordum. Kaçmam gerekiyordu içimdeki karanlıktan. Yazmak rahatlatmaz, öyle gelir, ama yazmak yüzleştirir. Yüzleşmek eğer sorun gerçekten büyük değilse rahatlatıcıdır, aksi halde yıkıcı bile olabilir.

Bir dahaki yazımın umut içermesini isteyerek bitireceğim bu yazıyı. Her ne kadar umut kavramıyla ilgili de bambaşka düşüncelerim olsa da. Bir ara yazarım onu da. Siyah yazımın sonuna geldik. Kimsenin okuyamayacağı başka bir yazıda görüşmek üzere.