Neden kendimizi
değersiz hissettirenlere bu kadar değer veriyoruz? Kendimizden parçalar vaad
ediyoruz onlara? Birine verebileceğimiz en değerli şey kendimizken üstelik.
Her şeyi neden o
insanlarla konuşmak istiyoruz. Korkuyoruz onlara ses titreşimlerimizden kendi
beynimizden bölümler aktarırken. Dokunurken çekiniyoruz. Sanki kırılgan olan
biz değil de onlarmış gibi. Kendi çaresizliğimizi, narinliğimizi bile
onlarınmış gibi nasıl da başkalaştırıyoruz öyle. Sonra? İşte sonra kendimize
yabancılaşıyoruz.
Ne ki onları özel
kılan? Özel olan hissedilen duygu mu hissettiren insan mı? Kendimizi yeterince
yüceltme korkumuzun sonucu başkalarını gözümüzde devleştirmemizin altında yatan
şey ne ki? Kendi yetersizliklerimizi başkalarında kapamaya çalışmaya ve sonra
verdiğimiz değerin yarattığı kaybetme korkusundan dolayı kendimizden vazgeçmeye
neden bu kadar meyilliyiz ki? Bu denli güçsüz olmalı mı insan?
Neye duyulan
açlık bu? Bir insana kalbimizden önemli bir parçayı ayırdıktan sonra o yer için
gereken özellikleri ona kendimiz eklememizin mantığı nerede ki? O kadar mı
yalnızız? O kadar mı aciziz? O kadar mı yetersiziz kendimize karşı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder