Zehir zıkkım oldu bize bal badem.

İnsanoğlu, ne acayip şeysin sen öyle? Ciddi anlayamıyorum ben insanoğlu seni. Ne kafası yaşarsın, cin olup adam mı çarparsın, cin çarpar da anlamaz mısın?

İlgi görmez kapılır, ilgi görür kaçarsın, değer gördüklerini horgörür de değersiz hissettirenin peşinden koşarsın. Önündeyken gülümser omzunu döndüğünde kötülersin. Neden yaparsın? Anlayamıyorum, karşındakine bu büyüklük taslamak hayatta bulunduğun yılın karşındakinden fazla olmasından mıdır? Çok şey gören gözlerinin yanında karşındakininkiler kör müdür ey insanoğlu?

Kırılırsın, takılırsın, kırarsın da farkına varmazsın. Özür dileyemez gurur yaparsın, sana yanlış yapılınca özrün erdemine reddetmeyi yapıştırırsın. Hatalarını düzeltmektense karşındakine hata yıkarsın. Neden insanoğlu, kendini başka isimlerden üstün sayar onları ezip yüceleceğini sanırsın?

Başkasının menfaati uğruna yaptıklarını kötülük sayarsın de kendi menfaatin için başkalarını neden karalarsın? Farkında değil misin ki yerdiklerinin senin kadar olduğunu göremez, onları aşağıladıkça onlardan alta düşersin? Ah insanoğlu, sevgi gördükçe bir kağıt gibi buruşturduğun sevgi çöplükte kaybolduğunda kırıntılarını aramak niye?

Pişmanlığı görüp de affetmemek, iğnelemek, senin keşfettiklerini keşfedememişlerin şevkini kırmak niye? Cevap veremezsin, versen bile kendini kandırırsın. Yine kırar, döker, kaybeder, arar, sürünür, yakınır, aşağılar, yüceltirsin birilerini ve farkında olmadan değer verenleri yitirir yalnız kalır, umursamazlığa bürünür sonunda yalnızlaşıp yalnız doğup yalnız öleceğini söylersin. Tekillikle yalnızlığı birbirine karıştırıp tek başına ayakta durmanın gereğini yalnızlık sanır, ormandan koparılmış bir ağaç olursun bozkırda.

Yazık etme kendine insanoğlu, ya da et de bu yazıyı okuyup yine eleştir aşağıla hakaret olarak kullan senin dengin olan diğer insanların adlarını. Kırdığın kalplerin yere serpilmiş parçaları gün gelir ayaklarına batar ey insanoğlu, dikkat et! Her kırılan dillendirmez bilesin.