Yazacak çok şey var. Bir o kadar da yok. Sayfalar sadık. Hep dinlediler beni. Hep olduğu gibi gösterdiler içimdekileri. Onlara güveniyorum. Bir tek onlara artık.
Bütün sonlar kötü müdür? Her son bir başlangıç diyorlar. Her başlangıç da her son da nötr aslında. Ne iyi ne kötü. Bir eğilimleri yok. Zıt kavramları birbirinden soyutlayamayız zaten hiçbir zaman. Acı da içinde mutluluğu barındırır bir bakıma. Mutluluk üzerinden zaman geçtikçe acıya dönüşür genelde. Geride kaldıkça acı verir.
Bitti. Ben gittim bu sefer. O istedi gitmemi. Belki de ben fark ettiğimde o gitmişti bile. Fark eder mi? Artık o yok. Ben de yokum. Biz yok. Yokolduk. Vardan yok olunmazdı hani? Olunur. Olduk.
Anlatmak istemiyorum bu sefer. Ne insanlara ne de sayfalara. Susmak istiyorum. Keşkelerim de yok. Demeyeceğim bu sefer. Beklenmedik. Hayatın tek olayı bu. Beklenmedik olması. Beklentilerim çok farklıydı. Beklemediğim oldu. Hayat acımasız ama nötr. Yine öyleydi. Acımasızdı, adil değildi başıma gelen belki. Hayatın tek garantisi o zaten. Adil olmamak konusunda adil. Suçlamıyorum, yadırgamıyorum da. Olmazsa olmaz. Basit aslında.
Gitti. Ben bittim bu sefer. Acıyor mu kanıyor mu her ne olursa sevmiyorum bu olan şeyi. Oldu ama işte. Yine hem de. Yapacak bir şey yok. Yok işte. O da yok ben de yokum. Biz yokuz. Biz var mıydık ki? Fikir olarak güzel uygulama olarak başarısızdık. Bittik. Gittik. Dönmedik. Bu kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder